Eser, 1937 yılında, Kocaeli’nin Arifiye köyünde kurulan Köy Eğitmenleri Kursu ile ilk tohumları atılan ve 1940 yılında hayata geçirilen Arifiye Köy Enstitüsü’nün tıpkı diğer enstitüler gibi işe ve üretime dayalı, bilim-sanat merkezli, bir bütün olarak birey yetiştirme hedeflerini mercek altına alıyor.

Kitap, farklı topraklardan, kültürlerden kendi gelenekleri, mirasları, yaşama alışkanlıklarıyla gelen öğrencilerin burada edindikleri teorik bilgilerin yanı sıra azımsanmayacak düzeyde bir “hayat bilgisi” edindiği bu köklü kurumun tarihine ışık tutuyor.

Eser, başta enstitünün kurucu müdürü Süleyman Edip Balkır olmak üzere, Arifiye’de görev almış, eğitimini burada tamamlamış, ziyaret ya da başka amaçlarla burada bulunmuş pek çok kişinin gerek yazılı gerek sözlü beyanlarından ve çeşitli kaynaklardan yararlanarak geniş bir tablo çiziyor. Kuruluş aşamasından enstitülerin kapatıldığı döneme kadar olan süreci uzun yıllar süren bir araştırmaya, yazılı belgelere ve zengin bir görsel arşive dayanarak inceliyor. Köy enstitüleri projesinin önemine bir kez daha vurgu yaparken, Arifiye özelinde eğitim tarihine ciddi bir katkıda bulunuyor.

Karabey Aydoğan 1957 yılında Zara Taşgöze köyünde doğdu. Arifiye İlköğretmen Okulu'nu (1975) ve Şişli Siyasal Bilimler Fakültesi Kamu Yönetimi Bölümü’nü (1979) bitirdi. Dostlar Korosu’nda El Kapıları, Sahabanın Sahibi Var ve Semahlar adlı üç uzunçalarda türkü söyledi. Bursa’nın Kirazlı ve Mustafa Kemal Paşa, Demirdere köylerinde sekiz yıl öğretmenlik yaptı. Çeşitli kuruluşlarda yöneticilik yaptı. Karabey Aydoğan eğitim, köy enstitüleri ve müzik alanlarında araştırmalarını sürdürmektedir. Yayınlanmış çalışmaları: Ruhi Su Türküleri, Kent Orkestrası ve Belediye Bandosu, Bandolar için Marşlar (ortaklaşa 8 cilt), Bir Köy Sağlık Memurunun Anıları (ortak), Âşık Sefil Mustafa, Arifiye Köy Eğitmenleri Tarihi.