Birkaç ay öncesinde X-Men: The Official Game önincelemesini yapmış ve oyundan oldukça övgü ile bahsetmiştim. Ne yazık ki gerçekler çok daha farklı imiş. Filmlerden oyuna dönüştürülen daha doğrusu uyarlanmaya çalışılan oyunumsu yapımların son kurbanı da X-Men: The Official Game olmuş ne yazık ki. Hikayesi, ikinci ve üçüncü filmin hikayelerinin karışımı olan X-men karşınıza çıkan “aptal” düşmanları öldürerek ilerlediğiniz basit bir oyun.

X-Men’in son oyununda görünüşe biraz daha özen gösterilmiş gibi. Yani filimdeki karakterlerin görünüşleri oyuna çok uygun bir biçimde yansıtılmaya çalışılmış. Fakat yapımcılar oyunun ana karakterleri olan Wolverine, Nightcrawler, ve Iceman üzerinde yoğunlaşmışlar. Bunun önceden alınmış bir karar olup olmadığı daha doğrusu bu kararın iyi olup olmadığı tartışılır tabii. Çünkü bu sayede filimde oynayan gerçek aktörlerle birebir çalışma fırsatı bulabilmişler. (Hugh Jackman, Alan Cumming, ve Shawn Ashmore) eğer oyundaki tüm karakterler için bunu yapacak olsalardı, sanıyorum uzun süre daha oyunu oynayamayacaktık. Öte yandan sadece üç ana kahraman üzerinde çalışılmış olması, yapımcıların işlerini önemsemediklerini ve bir an önce para kazanma hevesi içerisinde olduklarını düşündürttü bana. Her neyse …



Bu üç karakteri merkezine almış olan X-Men: The Official Game, oyunun sahip olduğu görev mimarisinde ilerleyerek, oyunun hikayesinin nereye kaybolduğunu anlayamıyorsunuz. Hikaye bana göre çok tutarsız. Örneğin oyunun başlarında, her üç karakter için ayrı ayrı dizayn edilmiş training bölümlerini oynuyorsunuz. Bu belki iyi bir şey çünkü oyunda neler yapabileceğiniz hakkında küçük bir bilgi sahibi oluyorsunuz bu sayede. Bir sonraki bölüm ise, Alkali Lake bölümü. İkinci filmi izleyenler bilirler, Jean Grey talihsiz bir şekilde burada ölmüştü ve üçüncü filimde yine burada ölmediği anlaşılarak Cyclops’u öldürmüştü. Nightcrawler ile oyuna başlıyorsunuz. Daha sonralarında Nightcrawler yada Wolverine olarak oyuna devam etmeyi seçme şansınız oluyor. Karakterinizi seçtikten sonra, aynı bölüm içerisinde seçtiğiniz karakterinizin hikayesini oynamaya başlıyorsunuz. Bu da konu bütünlüğünü bozuyor. Açıkçası oyunun bu yönünü pek beğenemedim. Bir önceki karakterin hikayesinin devamını sadece şimdi oynadığınız karakterin hikayesini tamamladıktan sonra görebilme şansınız var. Biz bu bölümleri oynarken, sizlerinde tahmin edebileceği gibi, Iceman ortalıklarda hiç gözükmüyor. Oyunda bayağı ilerledikten sonra onunla oynama şansımız oluyor. Tabii ki tamamen yeni bir hikaye ile.

Oynayabildiğiniz bu üç karakterin kendilerine has dövüş sitilleri var. Artık herkesin bildiği gibi Wolverine’nin kırılamayan Adamantium pençeleri, Nightcrawler’ın gözle görülür uzaklıkta olan tüm alanlarda teleport olma özelliği, ve son olarak Iceman’in sürekli olarak buzun üzerinde sörf yaparak ilerlemesi… Wolverine, birazda iskeletinin verdiği asabiyet ile, ve pençelerine olan güveni ile vahşi bir hayvan gibi herkese saldırabiliyor. Bunda yaralandığı zaman çok hızlı bir biçimde kendini iyileştirebilmesi de etkili oluyor tabii. Nightcrawler, teleport olma özelliğini kullanarak enteresan kombolar yapabiliyor ve düşmanların akıllarını karıştırarak kendisine gelecek saldırıların bir çoğunu daha en başından bertaraf edebiliyor. Aynı zamanda teleport özelliği ile çeşitli akrobatik hareketler de yapabiliyor. Bununla birlikte kendisini “gölgeler ülkesine” teleport ederek, enerjisini yeniden yükleyebiliyor ki biz bu özelliğini daha önceden bilmiyorduk. Iceman ise buzun üzerinde ilerleyerek havada ve karada gidebiliyor. Aynı zamanda düşmanlarına buz fırlatabiliyor ve bunlara ek olarak açıklanamayacak bir biçimde, enerjisini yeniden yükleyebiliyor.



Iceman için tasarlanan bölümler daha çok bir atış oyunu gibi. Demek istediğim hani polisiye filmlerde atış çalışması yaparken hareketli hedefleri vurmaya çalışırlar ya, işte onun gibi bizim oyunumuzda da Iceman’in bölümlerinde hem kendiniz hareketlisiniz hem de hedefleriz. Bununla birlikte bazen çok tehlikeli tuzaklar içerisine düşmenizde olası. Bu anlamda Iceman’in görevleri oyunun en enteresan görevleri bana göre. Tabii ki bu söylediğim o bölümlerin çok hoşuma gitmesinden yada inanılmaz beğendiğimden değil, sadece Nightcrawler ve Wolverine için tasarlanan bölümlerle kıyasladığım zaman söyleyebileceğim bir şey.
Nightcrawler yada Wolverine ile oynadığınız bölümlerde, birçok düşmanla aynı anda dövüşüyorsunuz. Fakat düşmanlarımız gerçekten çok beceriksiz ve aptal tasarlandıkları için, bizlere karşı tek üstün tarafları sayıca üstünlükleri olmuş. Fakat onu bile doğru düzgün kullanarak oyuncuyu zorlayamıyor. Nightcrawler’ın bölümlerinde, bazen, artık hemen hemen her oyunda olduğu gibi, bir kontrol paneli bularak bir kapıyı açma falan gibi sıradan bulmacalar çözmeliyiz. Aynı zamanda, çok nadir de olsa, platform elementleri serpiştirilmiş durumda bu bölümlere. (yukarıda da söylediğim gibi Nightcrawler, akrobatik hareketler yapabiliyor unutmayalım) Fakat oyunun büyük bölümünde, silahlar, elektirik sopası, elektirik mızrağı, bazuka, yada mutant güçlerinizle düşmanlarınızı temizlemek temel amacınız olacak. Şimdiye kadar yapılan bir çok ilerlemeli dövüş / aksiyon oyununda bu işe yaradı gibi gözüktü ama X-men de nedense bir süre sonra sıkıcı oluyor. Kombo çeşitliliği yok denecek kadar az ve bir süre sonra her türlü komboya ve her türlü vuruşa alışıyorsunuz. Artık sizi heyecanlandıracak bir şey kalmıyor. Buna ek olarak o vuruşları ve komboları yapmak çok basit olduğundan, sürekli aynı şeyleri yapabiliyorsunuz.

Boss dövüşleri de yetersiz. Normal düşmanlara nispeten oldukça iyi fakat sıradan ve kaba. Oyundaki çoğu boss dövüşü, sizin ve rakip boss’un bir alan içerisinde dönüp durmasından ve birbirlerine vurarak sonra tekrar birbirlerinden uzaklaşıp sonra uygun zamanda tekrar yakınlaşarak biraz daha birbirlerine vurmasından ibaret Oyundaki düşmanlar gibi, boslar da pek akıllı değiller. Yani onlarla dövüşlerde biraz vurduktan sonra kaçıp bir eşyanın arkasına saklanarak enerjinizi toplayarak sonra tekrar gidip vurmaya devam etmeniz çok sıradan bir olay oyun için. Ek olarak, boss’lar hızlı da değiller. Yani siz ondan kaçtığınız zaman öylece size bakmakla yetiniyorlar. Tüm bunlar boss savaşları için de hayal kırıklığı dedirtiyor.



X-Men oynanılıştan ve bir takım öğelerden ödün vererek grafiklere yüklenmiştir diyorsanız burada da yanılıyorsunuz. Evet grafikleri oyunun neredeyse en iyi kısmı fakat ne devrimsel grafikler görebilirsiniz, ne de kendisine özel bir görsellik. Evet telem karakterlerin modellenmesi ve detaylandırmaları hoş, animasyonları güzel gözüküyor ve çevreyle etkileşimde gerçekçi. Fakat bunlar oyunu kurtarabilmeye yetmiyor ne yazık ki.

X-Men: The Official Game, şu anda Xbox, PlayStation 2, GameCube, PC, ve Xbox 360 platformları için raflarda sizleri bekliyor. Bu beş platformdan ilk dördü birbiriyle kıyaslanabilir. Hatta her biri için hemen hemen aynı şeyler söylenebilir. Yinede muhtemelen XBOX versiyonu bu dördü içerisinde en iyi görüntü kalitesini ve akıcılığı (frame ate) verendir. Oyunun PC, GC ve PS2 versiyonları bu bakımdan biraz daha dengesiz durumdalar. XBOX 360 versiyonunu bu dört platformdan ayrı tutuyorum çünkü yeni nesil sistemlerde en kötü oyun bile inanılmaz zevkli olabiliyor Özellikle yüksek çözünürlüklü bir televizyona sahipseniz yukarıda anlattığım birçok özellik XBOX 360 versiyonunda oyunu oynarken gözünüze gözükmeyecektir bile.



Sonuç olarak, X-Men: The Official Game kolaylıkla sıkılıp bırakabileceğiniz bir oyun. Yıllar boyunca, çok sevilen ve ilgi duyulan filmlerden uyarlanan oyunların başına hep bu gelmiştir. Bana göre bu oyunun tek çıkış sebebi, filminin çok sevilmesi ve filmi izleyen herkesin oyunu da oynamak istemesi. Oyun bende tamamen hayal kırıklığı oldu maalesef. Üzülerek söylüyorum ki, X-Men: The Official Game bir daha hiç görmek istemeyeceğiniz bir oyun olmuş…