İlgiyle oynadığımız fantastik oyunlar vardır.Bunlar sanat kokan otantik mekanlarda, farklı bir dünyanın kapılarını aralar ve tamamen içeri girildiğinde bünyesinden sıyrılmak kolay olmaz.Vampirlerin, kurt adamların ya da başka doğaüstü varlıkların konu edindiği bu evrenler RPG türünü kendilerine uygun görür.Hani hiç görmediğimiz, belki rüyalarımızda dahi görmek istemeyeceğimiz; öte yandan garip bir çekiciliğe, daha önce hiçbir oyunda alamadığımız farklı bir elektriğe sahiptir fantastik RPG oyunları.İşte White Wolf da bu paralelde oyunlar yapmaya çalışan bir şirket.1991 yılında kurulmuş ve yapmak istediklerinin ne olduğunu bildiklerinden “olgun beyinler için oyun yapıyoruz” sloganıyla yola koyulmuşlar.Anlatmak istedikleri: biz ne kadar aykırı dünyalar yaratıyor, içini kabuslu bir mimariyle döşüyor ve vahşeti de kullanıyorsak; yarattığımız şeyler de o kadar oyun.

Hunter the Reckoning aslında bir masaüstü RPG oyunuydu ilk çıktığında.Sonra PS2 ekranına geldi, beni az da olsa çekti kendine, ama rahatsız yanları çoktu.Mesela kamera son derece rahatsızdı;doğru düzgün açı alamıyor, vasati bir çerçevede takibatı sürdürüyordu.Sonra kombo sistemi yaramazdı, grafikler acayipti, mekanlar doyurucu değildi.Belki de oyunun en iyi yanı iki kişi omuz omuza ilerleme imkanını vermesiydi.Büyü falan da yapabiliyorduk ama o da tam anlamıyla azımsanacak seviyedeydi.Hataları bol ve çeşitli olsa da bir sürü yaratığa karşı amansız mücadele havası vermesi, ileriye dönük umutlanmama sebep oldu.Bilmem Blade 2’yu izlediniz mi, filmin sonuna doğru uzunca bir kanalizasyon sahnesi vardı.İşte Hunter’ın gelecek oyunlarından beklediğim; oradaki kaosu, aynı ekranda bir sürü yaratıkla baş başa savaş hissini vermesiydi.

White Wolf Hunter’ı aldı, kendi mizacına uygun mekanlara monte etti, grafikleri adam gibi yaptı ve kombo sistemiyle kamerayı daha eli yüzü düzgün bir hale getirdi.Daha ne isterim ki ben; White Wolf’un yarattığı 20 yeni mekan, 40 yeni silah, 4 kişinin aynı ekranda 30 yaratıkla savaşması, aynı zamanda X-Box Live’ın da nimetleri söz konusuyken.



Kaylie kötü ellerden kurtarıldıktan sonra 10 yıl geçmiştir.Bu süre zarfında usta avcı Esteban Kaylie’deki ışığı görmüş, onu eğitmiş, sahip olduğu güçleri en iyi şekilde kullanabilmesini sağlamış.Artık yetişkin bir kız olan Kaylie’nin avcılar takımının beşinci üyesi olması için bir neden kalmadığında –tesadüf bu ya- Ashcroft kasabası yeniden alevlenen lanetin beşiğinde yer alıyormuş.Etrafın ısrarla zombiler tarafından kuşatıldığını gören av takımı yanlarına Kaylie’yi de alıp bu pisliği yeniden temizlemek üzere yola koyulmuş.

İlgi çekici hikayemizi kuş bakışı ele aldıktan sonra Redeemer’ın, senaryo konusunda da önceki oyundan daha iyi olduğunu söyleyebilirim.Ara videoların dramatizesi daha dokunaklı, yaşananlar daha etkileyici ve gerilim dozu daha heyecan verici.Ondan sonracığıma, başta enfes mekanların varlığı ve iyi sayılabilecek grafiklerin rolü, önceki oyunda kol gezen tekdüzeliği çaktırmadan perdeliyor.Böyle ustaca kotarılmış bir paravanın arkasından, izometrik bir açıyla yönlendiriyoruz avcılarımızı.Seçip tepe tepe kullanabileceğimiz beş avcımız var.Deuce: iri cüsseli, kodu mu oturtan cinsten bir arkadaş.Kendine özel pompalısı, anneee dedirtecek baltası ve kuvvetine kuvvet katan büyüleriyle emrimize amade.Esteban: işte usta avcı Esteban, nam-ı diğer baba Esteban.Bu adam aynı zamanda en kaliteli büyüleri yapıyor.Kazıkatarı, kılıcı ve karizmasıyla favori avcınız olmaya aday.Kassandra: bu hanım abla oldukça seri, atik ve çift tabancalı.Oradan oraya hoplaya zıplaya götürüyor işi.Samantha: kendisi bir afro-amerikan, artistik tabancası İtalyan ve jilet gibi kılıcı da Japon.Bu sentez yüzlerce zombiyi parçalamaya yeter sanırım.Kaylie: hikayeyi baz alırsak başroldeki karakter.Karizmatik bakışlarıyla, kıvamında büyüleriyle ve magnumuyla dillere destan.

İster uzak, ister yakın vaziyette kontrol edebileceğimiz bu avcıların üç farklı saldırı şansı var.Öncelikle yakın dövüş, olmazsa olmazları.Hepsinin farklı yakın dövüş tekniği var.Her ne kadar kılıçla dövüşen avcıların kombolarında pek farklılık gözlenmese de; en azından kılıç tutuşları, kılıcı kavrayışları ya da kılıcı kaldırıp zombiye geçirmeleri değişik gibi.Önceki oyunda bir kere komboya başladınız mı, bir daha dönüşünüz olmuyordu; hangi yönde başlamışsanız harekete elinizi kontrolörden çekseniz bile otomatik olarak kombo devam ediyordu.Redeemer’da böyle olmadığını sevinerek belirteyim.Artık dövüş sistemine daha bir sahibiz, daha kontrollü hareket edebiliyoruz.Avcılarımızın ikinci önemli atak gücüyse nadide silahları.Yine her avcıya özel birer adet silah var.Bunun yanında oyun boyunca pompalıdan makineliye, alev silahından roket atara kadar donanma şansına sahibiz.Bir de genellikle sıkışılan anlara ilaç niyetinde büyüler var.Büyüler avcıların yapısına göre şekillenmiş.Mesela zayıf, seri avcıya atikliğini iki katına çıkaracak büyü gücü verilmiş; kudretiyle nam salan avcıya ise gücüne güç katan büyü uygun görülmüş.Bunun dışında Esteban’ın farklı büyüleri var;birikmiş düşman gruplarını bir el hareketiyle yerle bir etmek gibi.Büyülerin varlığı, avcılarımızın oynandıkça gelişmesi, anlayacağınız üzere oyunun RPG bölümünü oluşturuyor.

Tabi bütün bu savaş olanaklarını anlamlandıran kontroller var.Ben her zaman söylerim, PS2 versiyonunda da X-Box versiyonunda da bu oyunun kontrolleri tek kelimeyle dahice.Sol analogla kontrol ettiğimiz avcılarımızın silahlarına sağ analogla açı verip omuz tuşlarıyla tetikliyoruz.Büyüleri de aynı düzenekle kullanıyoruz ama bu sefer avcının kendisine uygun açıyı verip büyüyü aktif hale getiriyoruz.Yön tuşlarıyla izometrik kameramızın yakınlık-uzaklık ayarını yapıyoruz ve silahlarla büyüler arasında geçiş yapıyoruz.Gerçekten böylesine rahat kontrollerin varlığı oyunu iki kat oynanabilir kılıyor.Ayrıca yakın dövüş silahları, ateşli silahlar ve büyüler arasında hızlı geçişi sağlayan kusursuz arabirim de takdire şayan.



Bu oyunu öncekinden ayıran en önemli yenilik; White Wolf dünyasının varlığı kuşkusuz.Renk cümbüşünün, kaliteli kaplamaların ve etkileyici bir filtrenin canlandırdığı mekanlar gerçekten büyüleyici.Mezarlıklar, daha önce hiçbir oyunda görmediğimiz kadar farklı kasabalar, ilginç şehir merkezleri, garip hücreler, yine oldukça aykırı kanalizasyon bölümü ve bunun gibi 20 yeni mekan tekrar tekrar uğratıcı cinsten.Ayrıca belirli bir görev mekanizmasıyla işliyor bölümler.Bu görevler önceki oyunla aynı mantıkta ilerliyor.Bilmem kaç tane ruhu serbest bırak, şu kadar masumu kurtar, şu düğmelere bas, falan filan diye gidiyor.Ayrıca ancak görevlerin sonunda oyun save olabiliyor.

Düşmanlara ve bosslara değineyim biraz.Oyunda karşınıza sadece zombiler çıkmıyor.Çeşit çeşit mekanlara çeşit çeşit yaratıklar eşlik ediyor.Dev fareler, hapsedilmiş ruhlar, taştan aslanlar, çıldırmış gibi bağıran ve deliler gibi ateş eden hatunlar, mutasyona uğramış hayvanlar ve hatırlayamadığım bir sürü yaratık bekliyor sizi.Bunun yanında zombiler de kendi aralarında çeşitleniyor.Mesela başlarda sadece aptal ve parçalanmayı bekleyen yaratıklarken; ilerleyen bölümlerde daha hızlı olanları, ısırdı mı kopartanları, elinde pompalısı %50 sağlığı uçuranları beliriyor ve bunlar grup halinde ilerlemeye başladığında zor anları da beraberinde getiriyor.Bosslar bazen abesle iştigal büyüklükte oluyor bazense ironik bir çerçevede karşınıza çıkıyor(kilisede pençeleriyle vahşet saçan ayının, az önce sahibesinin elinde olması gibi).Sonuçta bossların zor olduğunu söyleyebilirim.

Aslında Redeemer çoklu oynanması gereken bir oyun.4 kişiye kadar aynı ekranda 30 yaratıkla savaşacağınızı belirtmiştim.Gerçekten harika bir olay bu.O atmosferi mutlaka yaşamalısınız; ki yalnız oynarken bile hatırı sayılır bir kaosun içerisine giriyorken.Düşünsenize karşınızda koca bir zombi sürüsü var ve korkunç bir gerilimi zerk edercesine üzerinize yürüyorlar.Gaza getiren azgın müzikler tavana vuruyor ve üç arkadaşınızla beraber ortalığı birbirine katmaya hazırsınız.Bu tip anlar yaşamak isteyen oyunseverler şimdilik daha iyisini bulamaz, benden söylemesi.Önceki oyunda olup da Redeemer’da olmayan yegane şey ise; oyun sırasında avcılar arasında geçiş yapamıyor olmamız.Başlarken kimi seçtiyseniz onla devam ediyorsunuz(aslında daha mantıklı).

White Wolf bu oyunu gerçekten adam etmiş.İleride olmasını istediğim oyun haline getirmiş ve bu benim açımdan oldukça sevindirici.Çünkü ben Hunter the Reckoning’in oturtmak istediği konsepti çok sevdim, gelecek vaat ettiğini anladım.Eğer siz PS2 versiyonunu sevmediyseniz ve “bu oyundan adam olmaz” diyorsanız lütfen bir kez daha düşünün.X-Box versiyonunu görünce fikrinizi değiştireceğiniz bence aşikar.Herkese eğlenceli oyun anları dileğiyle...