Uzun yıllardır çok karmaşık, tuhaf duygulardan geçiyoruz. Kıyıya vuran ölü bebekler... Kısa bir süre önce yaşadığımız deprem acısı... Yitip giden canlar... Hala ailesine ulaşamayan insanlar... Ve şimdi de bombalanan bir hastane ve tam da önünde ölü bebeklerle birlikte yapılan basın toplantısı. Tam bir çaresizlik. Yüreğimizde acılar hep taze, ateşi sönmeden hep yenileri ekleniyor ve bu ateş daha da körükleniyor. Şahsen ben sözün, kelimelerin bittiği yerdeyim. İki gündür bu fotoğraftan çıkamıyorum...