Türkistân'ın en büyük velîlerinden*Ubeydullah-ı Ahrâr*hazretleri şöyle anlatıyor:"Çocukken mektebe gidiyor, ama Allahü teâlâyı bir an unutmuyordum.Ben böyle olunca, herkesi de öyle zannederdim.Bir gün hava çok soğuktu...Mektebe gidiyordum...Ayağım çamura battı.Çamurdan kurtulmaya uğraşırken pabucum ayağımdan çıktı.Onu kurtarmaya çalışırken,Allah'tan biraz gâfil oldum.Zîra o ara pabuçlarımı düşünmüştüm.Karşıda bir "köylü" vardı.O da çift sürüyordu.Ona imrenip;"Ne mutlu şu köylüye. Kalbi, Allah'ta...