Kapıyı açıp evime giriyorum...Dört gündür yoktum.Daha ilk adımda hem tanıdık ve müşfik bir sığınak duygusu, hem de her şeyin garip biçimde yepyeni görünmesini seviyorum.Bildik şeyler birden "büyülü bir varoluş" kazanıyor.Pencerenin önündeki ceviz ağacı nasıl güzel!Sehpanın üzerindeki içi ıvır zıvırla dolu emaye kase bile gözüme çok farklı görünüyor.Hep gözümün önünde olan nesneler ilk kez oraya gelmişler ve beraberlerinde çok tatlı bir ışık getirmiş gibiler. Küçücük oturma odam büyüyor...